Wie ik ben…mijn storytelling
Ik kom uit een arbeidersgezin en ben de jongste van drie, drie meiden. Mijn moeder ging als één van de eerste vrouwen buitenshuis werken; zij poetste kantoren. Dat was toentertijd nog een taboe en in ieder geval niet standaard; als kind schaamde me ik hiervoor. Mijn vader was melkboer en later heeft hij als magazijnbediende bij de Boerenbond, de Cehavé gewerkt.
Als kind kreeg ik met regelmaat kleding van mijn nichtje, vaak leuke kleding, maar toch…Ik voelde me anders dan andere kinderen in mijn klas; minder…We hadden thuis geen auto en deden alles met de fiets of bus. We gingen niet met vakantie en in de weekenden bezochten we vaak familie, met de fiets…minimaal drie kwartier fietsen heen en ook weer terug. Achter ons (huur)huis was een speeltuin, een fantastische plek waar ik na school, altijd was. Daar of in de gymzaal, want ik turnde fanatiek. Buiten zijn en veel bewegen, ik voelde me er prima bij en tegelijkertijd voelde ik me anders…minder.
Op school danste ik samen met mijn vriendin, ontelbare keren tijdens de weekafsluiting. Ik had veel energie en deed ontzettend mijn best en wat ik deed, vond ik ook leuk. Al mijn energie ging uit naar presteren, om zoals het hoort een diploma te halen, werk te vinden en een gezin te stichten. Deze beweging was mijn manier van doen en dat was voor mij heel normaal. Dit is waar ik vandaan kom en wat mij heeft gevormd en gekneed.
Vele studies verder, twee dochters, een scheiding, een aantal reizen, een aantal relaties, nog meer studies en retraites, lig ik nu op de bank met pijn in mijn bil, dit stuk te schrijven, realiserend dat ik voor de keuze sta om te stoppen met het patroon van bevestiging zoeken, mezelf blijven stretchen en oprekken, bevestiging vinden van zoveel dingen die ik al weet. Telkens blijf ik hetzelfde patroon herhalen en volhouden. Is dit wie of wat ik daadwerkelijk ben?
Mijn brein kent al lang mijn angst voor tekort, mijn brein zegt al lang: “Ik ben goed zoals ik ben”. Rijd ik onbewust in het karrespoor van het patriarchaat, zodat ik me als vrouw ondergeschikt en minder voel en me van daaruit aanpas?” Wat houdt me tegen om de dingen te doen die me blij maken en energie geven? Verantwoordelijkheid? Regels? Of de angst voor het onbekende en niet helpende gedachten zoals: “Staan de mensen wel op mij te wachten?”, “Ben ik er wel klaar voor?”, “Kan ik rondkomen als ik mijn baan opzeg?”, etc.…
Eigenlijk is het simpel, ongeacht een eventuele verklaring voor mijn patroon. De keuze is namelijk aan mij om te stoppen met wat ik uit automatisme doe en te ervaren in het moment, wat ik daadwerkelijk wil en de energie en mijn hart volg. Durf ik afscheid te nemen van mijn bekende (snel)weg. Ga ik in vertrouwen en met overgave starten met intuïtieve tantramassage, ongeacht wat anderen daarvan vinden.
Het leven bestaat sowieso uit een continuüm van afscheid, dood en geboorte van nieuw leven, ofwel creatie. Durf ik mijn leven te creëren vanuit het niet weten en te Zijn en mijn energie te volgen? Waar word ik naar toegetrokken en waar wil ik van weg?
Vandaar de geboorte van ‘animalisic bodywork’. Wat ik graag uitdraag is, hoe ik mijn “helder voelen” en mijn sensitiviteit niet langer beleef als last, maar als kwaliteit. Mijn missie is om mijn persoonlijke ervaringen te delen als het gaat over genieten, pijn, lijden, te (willen) verdwijnen, figuurlijk doodgaan, te herrijzen en het licht weer zien. Te voelen, zonder overweldigd te worden door heftige emoties die de grond onder mijn voeten wegslaan, reactief te zijn of naar anderen te wijzen. Zelf de keuze te maken dat deze plek op aarde, mijn plek, mijn thuis is. Niet vanuit een affirmatie, maar dit helemaal te (door)voelen in mijn lijf. Voor mij persoonlijk voelt het niet alsof ik opnieuw ben geboren, maar lijkt het meer als een landing op aarde en een bewuste keuze om hier op deze planeet te zijn. In overgave met alles wat er voorbijkomt.
Ik heb het pad gelopen van doen, voelen, ervaren en ik ben bewust geworden van mijn neigingen, impulsen, heb leren ademen, zijn in het nu, wat het is om te reageren vanuit mijn volwassen bewustzijn en wat het is om in mijn drama te zitten. Het is prima om oude pijn te doorvoelen en hierom te mogen rouwen. Rouwen om mijn gebrokenheid. Dat ik in staat ben om mijn wonden, oude pijn, overtuigingen en de energie in mijn lijf die hiermee gepaard gaat, te herkennen. Ik kan lijfelijk contact maken met mijn pantser van oude patronen, mijn beschermlagen, mijn lijfelijke overspanning. Ik kan ze waarnemen en durf ze te erkennen. Het lukt steeds vaker en beter om deze lagen af te doen, mezelf uit te kleden door mijn pantser te ontmantelen, waardoor ik mijn kern en totaliteit weer kan ervaren: “Here I am!” Ik zie weer wat ik in essentie ben en durf mezelf te laten zien en te uiten. Ik draag mezelf volledig en neem eigenaarschap over mijn gevoel en binnenwereld.
Als ik jaren geleden deze woorden zou lezen, dan vond mijn brein daar wat van…stom, overdreven etc… Noem het weerstand. Nu, zoveel jaren later verschijnt er een glimlach rond mijn mond. Ik nodig steeds opnieuw mijn innerlijk kind uit. Daarmee bedoel ik: mijn spontane, speelse kind, die met open blik de wereld inkijkt en zichzelf niet zo serieus neemt. Op de foto hieronder zie je het kind wat elke dag met enthousiasme, verwondering, energie en zin in het leven de wereld in keek.
